As de zun de wolken brek

‘k Vuulde mij zo vaok allent

Umdat ik mien weg haost vergat

Ik zocht licht an de horizon

Wa’k altied al in mij had

Wat veul te lang te moeilijk was

Overspuulde mien leven aal meer

Maor toch: die iene levensvraog

Stelde ik mij keer op keer

Refrein:

Durf ik te weden wie ik al bin

En in het licht te gaon staon

As de  zun de wolken brek

Veurbij mien schaduw te gaon

In het gebeuren van alledag

Bin ik vaok op zuuk naor de zin

Daor schient licht an de horizon

Deurdat ik mezolf meer bin

Ik zag mij veul te vaok te klein

Maor vuul nou waor ik veur leef

Deel zo graog het best in mij

Met de wereld waor ik um geef

Nou kan’k weden wie’k altied al was

Durf in het licht te gaon staon

En deurdat de zun de wolken brak

Veurbij mien schaduw te gaon

De titelsong ‘As de zun de wolken brek’ beschrijft het moment waarop ik, na een lange periode van twijfel en berusting, plotseling begreep dat ik in de loop der jaren een gordijn van compromissen had geweven en gesloten. Een gordijn, dat waarheid en leugen van elkaar had gescheiden. Ik durfde het niet meer te openen.

Sommige mensen zijn in staat om snel een keuze te maken wanneer zij in een situatie verkeren die voor hen niet gezond is. Kiezen voor jezelf ligt voor de hand. Maar lang niet iedereen is in staat om het eigen ik centraal te stellen. Een compromis is snel gesloten.

Het leek voor mij een onmogelijke stap die ik uiteindelijk toch heb gezet.